مبدا: ایران

هلو و شلیل یک گونه هستند، حتی اگر از نظر تجاری به عنوان میوه های مختلف در نظر گرفته شوند. شلیل دارای پوست صاف است، در حالی که هلو دارای پوستی تیره است. فقدان تیرگی پوست می‌تواند باعث شود پوست شلیل قرمزتر از هلو به نظر برسد، و به این باور غلط کمک می‌کند که شلیل آمیخته‌ای بین هلو و آلو یا «هلو با پوست آلو» است. به طور متوسط، شلیل کمی کوچکتر و شیرین تر از هلو است، اما با هم همپوشانی زیادی دارد.
با طراوت و با توجه به انرژی دریافتی، هلو کاملاً در ماه های تابستان مناسب است. آنها در واقع به دلیل محتوای آب زیاد و حضور محدود قندها و اسیدهای آلی در نسبت های متعادل، خاصیت طراوت و آبرسانی دارند. اسیدهای آلی طبیعی به هلو طعم کمی ترش می دهد. شلیل نوعی هلو بدون رنگ است.
سهم ویتامین ها توسط هلو بسیار متنوع است. ویتامین های B به خوبی نشان داده می شوند، به ویژه ویتامین B3 (1 میلی گرم در 100 گرم) و اسید پانتوتنیک یا ویتامین B5 (0.16 میلی گرم در 100 گرم)، و همچنین ویتامین E (0.5 میلی گرم در 100 گرم). یک هلو متوسط ​​8 تا 10 میلی گرم ویتامین C، حدود 10 تا 12 درصد از مصرف توصیه شده روزانه را فراهم می کند. رنگدانه های فلاونوئیدی (که در هلوهای قرمز رنگ رایج است) عملکرد ویتامین C را بیشتر می کنند و مقاومت مویرگ های کوچک خون را افزایش می دهند. این یک اثر بسیار مفید در تابستان است که نور خورشید و گرما به سیستم گردش خون فشار وارد می کند. همچنین سطح پروویتامین A (یا کاروتن) جالب توجه است: هلو، به ویژه با گوشت زرد، از جمله میوه هایی است که مقادیر خوبی با 0.5 میلی گرم در 100 گرم به طور متوسط ​​و تا 1 میلی گرم برای انواع با گوشت زرد ارائه می کند. اگر هلو کاملا رسیده مصرف شود، میوه ای است که به خوبی هضم می شود: الیاف آن بسیار نرم هستند و به آرامی و به طور موثر روی روده ها عمل می کنند. به همین دلیل است که کودکان بسیار خردسال و حتی نوزادان می توانند هلوهای خرد شده و له شده را خیلی زود بخورند.
جزئیات.....